Groeikrachtprofessionals

Concurrent of droompartner?

Concurrent of droompartner?

21 juni 2019
|
comments off
|

Blijf je dagdromen over een alsmaar groter marktaandeel tegen elke prijs, of voor langetermijngroei en misschien zelfs samenwerking met concurrenten? Deze column is ook geplaatst in NUzakelijk.nl

Deze week kwam het verrassende nieuws dat Apple en IBM gaan samenwerken –twee voormalige concurrenten die elkaar nu als partner gevonden hebben.

Deze partijen kopen zich niet bij elkaar in maar gaan vanuit onafhankelijkheid samen een sterker geheel vormen. Samen nieuwe producten ontwikkelen en markten ontginnen. Samen groeikracht ontwikkelen.

Is dat de toekomst? Netwerkorganisaties in plaats van overnames? Samenwerken in plaats van vechten? Wordt de klant daar beter van? En de medewerkers?

Niet houdbaar

Natuurlijk is het op het eerste gezicht een raar idee om met concurrenten te gaan samenwerken – de natuurlijke drang is immers om elkaar het leven zuur te maken of elkaar over te nemen.

Maar waar leidt dat toe? Betere producten, meer tevreden klanten en blijere medewerkers? En leveranciers die blij van je worden? Of vooral tot tevreden aandeelhouders, waarbij al het andere bijzaak is? Is dat nog wel ‘sustainable’?

Ik bezoek veel bedrijven waar vanuit winstmaximalisatie en aandeelhoudersfocus een interne cultuur is ontstaan die door wanhoop, stress en kramp wordt gedomineerd. En maar al te vaak leidt dit tot ‘doodgeslagen’ organisaties waar alles vast zit.

De doelstellingen worden nog wel gehaald, maar vraag niet hoe. Niet vanuit eigenheid en betrokkenheid maar vooral vanuit drammerigheid en helaas veel te vaak vanuit dictatoriaal gedrag. De KPI’s vliegen je om de oren en managers hebben zichzelf onmisbaar gemaakt, want resultaten moeten worden afgedwongen. De organisatie wordt van boven af gedicteerd en is volledig uit balans.

Dit is niet houdbaar. Om verschillende redenen niet. Klanten blijven je trouw zolang je goede prijs/waarde biedt. Maar die waarde wordt steeds meer bepaald door hoe je als organisatie in je omgeving staat, hoe je omgaat met mens, medewerker en milieu. Dus of je voor optimalisatie of voor maximalisatie gaat.

Gebroken dromen

Ik denk dat organisaties die voor ‘optimalisatie’ gaan veel wendbaarder en alerter zijn dan organisaties die vanuit maximalisatie redeneren. Het eindeloos overnemen, samenvoegen en vervolgens weer indikken van organisaties met het oog op groter marktaandeel, meer efficiencies en hogere winsten is vanuit de aandeelhouder natuurlijk een valide argument.

Maar de weg daar naar toe ligt bezaaid met gebroken dromen die nooit zijn uitgekomen.

Als je vanuit ’maximalisatie’ redeneert is ook het logisch dat bedrijven die dit nastreven geneigd zijn veel aandacht te besteden om hun concurrenten een kopje kleiner te maken, zodat zij zelf meer hebben.

Maar als je voor optimalisatie in plaats van maximalisatie gaat en groei op lange termijn nastreeft, wat gebeurt er dan? Zou dat niet voor een veel evenwichtigere organisatie zorgen waarbij enorm veel intern ondernemerschap en energie vrijkomen – wat veel meer oplevert dan alle drammerigheid en kostenbesparingen bij elkaar opgeteld.

Samenwerking

Zou samenwerking met concullega’s je groei niet kunnen vergroten en versnellen?

Volgens mij kan dat. Door voor langetermijngroei in plaats van kortetermijnsuccessen te gaan, voor optimalisatie in plaats van maximalisatie en voor balans in plaats van agressiviteit. En wellicht is daarbinnen ruimte voor samenwerking met je concurrenten waardoor je een enorme versnelling en vitaliteit creeërt waar je alleen nooit aan toegekomen zou zijn.

Dus, wat ga jij doen? Wie ga jij bellen? Wie wordt jouw nieuwe concullega?

René Savelberg

Oprichter McSense Business Accelerators

Translate »